Wirydarze
W opisach ogrodów określonych jako „vergers” pojawia się określenie zasadniczego motywu ogrodów średniowiecznych, a mianowicie wirydarza.Przy urządzaniu wirydarza zalecano dokładać jak najwięcej starań, by trawnik wyglądał „jak zielony kobierzec”, żeby całość miała formę kwadratu, żeby dookoła sadzić aromatyczne zioła o słodkiej woni, takie jak: ruta, bazylia, szałwia, majeranek, cząber, mięta, a także zioła kwitnące, jak: róże. fiołki, nagietki, lilie. „Będzie tam darniowa ławka dobrze dla zażywania przyjemności obmyślona. Żeby ochronić ją przed słońcem, posadzi się tam rośliny takie jak winorośl, które tak się poprowadzi, żeby ocieniały ławkę i chroniły wirydarz przed suszą”.W ten sposób opisane zostały miejsca służące do siedzenia, sporządzane z dwóch murków obłożonych darnią. Czasem umieszczano je w treliażu albo w półkolebkowej niszy z kratek, po których pięły się rośliny. Były to najustronniejsze zakątki.Autor podkreślał, że wirydarz powinien być jasny, że nie powinno się tam sadzić drzew, że powinien być ozdobiony fontanną. To wszystko odpowiada przedstawieniom, jakie odnajdujemy na wielu miniaturach.
