Symbolika kwiatów

Kwiaty śliw zyskały w Chinach tę samą popularność, którą kwiaty wiśni cieszyły się w Japonii, a to dlatego, że drzewa śliwkowe zakwitały wtedy, kiedy ziemię pokrywał jeszcze śnieg. Są one pierwszym znakiem nadcho­dzącej wiosny i budzącego się życia. Drzewa śliwkowe hodowano zatem w Chinach dla kwiatów, a nie dla owoców. Symbolicznie łączone bywały z sosną i bambusem jako ..trzej przyjaciele zimy”.W sekrety symboliki tych roślin wprowadza zespół dzieł dotyczących hodowli roślin i elementów dekoracyjnych, rozpoczęty w 1624, kontynuo­wany w 1679 i zakończony w 17(11 roku przez Szyczuczai szuhuap’u oraz Cz’ytsyjiian huaczuana. Bambus, odznaczający się zarazem delikatnością i wytrzymałością, stal się symbolem przyjaźni nierozerwalnej i długotrwałej; ugina się on wobec burzy, ale wyprostowuje się znowu i pozostaje wiecznie zielony.Znamy skierowane do malarzy zadziwiające zalecenia, z których ogrod­nicy uczynili swe prawa. Cz’ytsyjuan sformułował pięć reguł rządzących wyobrażeniem drzewa śliwkowego:Pień powinien mieć wygląd starego człowieka, którego ciało jest pochy­lone i pokręcone wiekiem.Główne gałęzie, sękate, tworzą kolana i łokcie.Martwe gałęzie i gałązki powinny ukazywać się w pewnym określonym porządku.Ich czubki powinny sprawiać wrażenie siły, bo tylko energia jest godna podziwu.Kwiaty powinny być cudowne i pełne uroku; nie powinny być zbyt gest. Kontrast pomiędzy sękatymi gałęziami stanowiącymi szkielet drzewa a delikatnymi kwiatami powinien być wyraźnie zaznaczony, aby uwydatniał się ich symboliczny charakter.Sosna symbolizuje zdecydowanie i siłę charakteru. Jej sękate gałęzie harmonizują z niezwykłymi formami skał w ogrodzie.Wartość orchidei polega nie tyle na pięknie, form, co na zapachu, określonym jako tajemniczy i mocny. Kwiaty te stały się symbolem kobiecego czaru, a ich dyskretną woń przyrównywano do zachowania się osoby dystyngowanej. Pewien pisarz chiński napisał: „Mówimy o piękności młodej kobiety, która żyje ukryta w samotności, albo o uczonym człowieku, żyjącym samotnie w górach i odrzucającym osobistą sławę, jak o orchidei, która żyje schowana w opustoszałej dolinie”.Chryzantema, której rozmaite odmiany decydują o wspaniałości jesieni i bogactwie lata. nazwana była „tą, która opiera się mrozom”. Symbolizo­wała długie życie. W ogrodach kwiatowych chryzantemy zajmowały naczel­ne miejsce, takie, jakie w lecie zajmują piwonie. Sadzone w dużych skupiskach, hodowane były ze specjalną starannością przez starych filozo­fów i pisarzy. Tao Juanming (365427) był ich największym znawcą. Szczególna pasja, którą żywił dla chryzantem, sprawiła, że jego ogród przez ponad sto lat był źródłem inspiracji dla poetów i malarzy.O drzewkach brzoskwiniowych i śliwkowych mniej pisano; można sądzić, że wskazują drogę do Ogrodu Brzoskwiniowego tak tradycyjnie określany był „raj” w taoistycznej legendzie. Należy dodać, że spośród tych czterech roślin uważanych za najistotniejsze piwonia kwiat królewski symbolizowała bogactwo, zdrowie i radość.