Książę d’Arembcrg w latach 161-1165(1 zatożyt w Enghien, w Belgii, ogrody, w których zebrano wszystkie motywy ogrodowe pochodzące z Wioch sprzed sześćdziesięciu lat. Wielki kanał czy „lustro wody” jest wspomnieniem Kanopos Hadriana, przylega jednak do niego aleja do gry w kule, a prostokątne zamknięte kwadraty mają formę wirydarzy. Wielkie koliste założenie, którego aleje wysadzane rozmaitymi roślinami zbiegają się na okrągłym placu ozdobionym poligonalnym pawilonem, wywodzi sic bezpośrednio z inspiracji Hypnerotomachia Poliphili. W tym okresie zarówno plan całości, jak i plany poszczególnych części podporządkowane są centralnej osi. podobnie jak kiedyś partery w Blois i Gaillon. W latach 15901650 dokonały się ważne przemiany.Transpozycja układu tarasów według zasad wprowadzonych prze/ Bramantego doprowadziła do stworzenia ogrodów w Saint Germainen Laye czy ogrodu w Bas Coudray zwanego Schodami Pięknej Gabrieli. Jednak za przykładem Clausse…wielkich mistrzów Wód i Lasów Francji i Normandii i nad intendenta Wód i Lasów Francji”, panów Fleuryen Biere i Courancesles Belles Eaux. plany uwzględniające kanały traktowane sa swobodniej i w sposób mniej regularny, niż miało to miejsce pięćdziesiąt lat wcześniej. Kompozycja wymyka się władzy architektury, aby poddać się prawom techników, specjalistów w zakresie wód i lasów. Niemniej jednak wielki kanał przybrał monumentalne rozmiary we Fleuryen Biere (około 800x 20 m).a jeszcze większe w Fontainebleau (1 145 x 45 m). Wśród miłośników ogrodów panowało wówczas niezwykłe współzawodnictwo. Richelicu, przedłużający wizyty we Fleuryen Biere. założył ogrody w swoim zamku w Poitou, które są przykładem mistrzowskiego zastosowania planu z kanałami. Ogrody w Rueil mają odmienny charakter: „niespodzianki hydrauliczne”, kaskady i gry wodne mieszają się tutaj z architekturą.W latach 16371654 pani de Liancourt założyła w Liancourt park. w którym znalazły wyraz zarówno wszystkie aktualne ówcześnie tendencje w s/tuce ogrodów, jak i dawne tradycje. Park w Liancourt i ogrody Richelieu to pierwsze dzieła francuskie, w których tak znaczną rolę odgrywały układy wodne. Fontanna de la Perruque w Liancourt miała formę tarasu zamkniętego rzędem dwudziestu dwóch strumieni, których woda spływała kaskadami do muszli z różowego marmuru. W pobliżu znajdowało się tradycyjne wiwarium i antyczna menażeria. Z osią główną wiązały się liczne zamknięte kompozycje, tak jak i widok centralny, któremu były podporządkowane. Były to bindaże „sklepione” strzyżonymi drzewami, zielone gabinety o regularnym układzie. Podobnie jak w Rueil. także i tutaj znajdował się zakątek, w którym brała górę fantazja: był to parter ze swobodnie rosnącymi kwiatami.Wkrótce jednak wszystko naraz zostało uporządkowane. Utworzenie w 1648 roku Academie de Peinture et de Sculpture jest symptomem dążenia do ładu, reguł i dyscypliny, która wkrótce powszechnie zapanowała.
Ewolucja ogrodów na Północy
