W XVII wieku we Francji powstała koncepcja ogrodów regularnych. Najbardziej znanym przykładem takiego założenia jest ogród wersalski. Rośliny w nim są całkowicie podporządkowane woli człowieka. Główną częścią jest tu alejka, która stanowi niejako oś symetrii. Ogród francuski jest bogaty, dynamiczny i kolorowy. Wszystkie rośliny są równo obsadzone na rabatach i przycięte. Nie ma możliwości, by roślina żyła swoim życiem. To człowiek nadaje jej kształt i mówi jak ma rosnąć. W alejkach ustawione są ławki, punkty widokowe, rzeźby i fontanny. Rośliny często tworzą labirynty, pawilony, szpalery i inne. Taki ogród jest prawdziwym dziełem, sztuką samą w sobie i wymaga ogromnego nakładu pracy, bo efekt musi być stale widoczny. Najczęściej sadzonymi krzewami w takich ogrodach są bukszpany, głogi i ostrokrzewy. Rosnące w alejach drzewa do dęby, wiązy, lipy, buki i wiele, wiele innych. Wewnątrz klombów, których brzegi porastały równo przycięte krzewy, rosły kwiaty, lecz nie były one najważniejsze. Także dzisiaj wydaje się, że wraca moda na ogrody regularne. Może nie takie jak dawne, ale wiele elementów wraca do naszych ogrodów. Żywopłoty, poprzycinane, okrągłe i spiralne drzewka nie jest już niczym obcym dla nas. Jest ich coraz większy wybór w sklepach ogrodniczych i na naszych podwórkach. Obsadzają alejki i rabaty w naszych ogrodach.
Francuski ogród regularny – rośliny pod kontrolą
