Od końca XV wieku w ogrodach angielskich zaznaczyły się wpływy burgundzkie. Było to spowodowane małżeństwem Karola Śmiałego z siostrą króla Anglii Edwarda IV, Małgorzatą księżną Yorku. Wprowadzono wtedy do ogrodów angielskich różne formy podłużnych rabat i parterów, stosowano jednak także wiele nowych materiałów: ołów, dachówki, kości, zwłaszcza piszczele baranów. W wywodzących się ze średniowiecznej tradycji parterach węzłowych zastosowano między innymi minerały. Autor Garden’s Labyrinth wymienia w 1571 roku także stosowanie barwionej ziemi i piasku, ułatwiających wykonanie emblematów i herbów. Markham opisujący te partery w 1613 roku używa tych samych terminów co Olivier de Serres, była to więc moda międzynarodowa.Jedna z form ogrodów wzięła nazwę od dynastii Tudorów (14851603); w ogrodzie takim rosły przede wszystkim kwiaty przeznaczone do ścinania. Tudorowski ogród miał formę prostokątnego obniżenia, ogrodzonego ze wszystkich stron, co sprzyjało wegetacji roślin. Być może zbyt mało pamięta się o prawie wydanym przez królową Elżbietę, zapewniającym cztery akry ogrodu każdemu mieszkańcowi wiejskiego domku. Prawo to przyczyniło się niewątpliwie do rozpowszechnienia się zamiłowania do ogrodnictwa i temu na pewno zawdzięczają ogrody elżbietańskie określenie „ogrody Tudorów”.
Cechy szczególne ogrodów angielskich w XVI wieku
