Parki i promenady publiczne

Zwyczaj uzdrawiania zbyt zaludnionych obszarów przez tworzenie parków czy ogrodów publicznych rozpowszechnił się najwcześniej w Anglii.Parki te rozrastały się znacznie, tworzono w nich wielkie aleje dla przejaż­dżek powozami, aleje do jazdy konnej, rozległe tereny gier, itd. Wraz. z przejściem parku z rak prywatnego właściciela w ręce zbiorowych użytkowników zakładanie ogrodów stało się domeną urbanistów, którzy musieli myśleć o higienie życia publicznego.Napoleon III, po wstąpieniu na tron, stwierdził brak ogrodów publicz­nych we Francji, a zwłaszcza w Paryżu, i podjął decyzję przekształcenia Lasku Bulońskiego. Do tej pory do roku 1855 adaptowano na te cele dawne prywatne posiadłości, które uległy nacjonalizacji. Cesarz wzbogacił stolicę o cztery znakomite rozwiązania tego rodzaju: dwa w biednych dzielnicach Paryża ogrody ButtesChaumont i park Montsouris oraz dwa w dzielnicach rezydencjonalnych Lasek Buloński i park Monceau. Przeprowadzenie tych prac jest zasługą d’Alphanda i jego świetnych współpracowników: Barillet Deschamps’a. Varego, EdouardAndrego i Eugene’a Biihlera. Cesarz korzystał niekiedy z wiedzy księcia Piickler Muskau, wielkiego niemieckiego znawcy ogrodów. Wszystkie te ogrody były projektowane pod kątem krajobrazu, lecz ślady doktryny Thouina są wyraźne w symetry­cznym systemie alej. Modelowanie terenu zatraciło z czasem swą delikat­ność, potrafili ją utrzymać jedynie Anglicy.