Źródła

Jedna z najsilniejszych cech umysłowości rzymskiej, cześć dla boskich sił natury, leży u podstaw specjalnego kultu ogniska domowego. Ale przyszedł dzień, kiedy bogowie i boginie ogrodów. Priap, a później Wenus, Flora i Pomona. zastąpili boskie Lary.Kontakty z Grecją dokonywały się w pierwszym rzędzie za pośrednic­twem dworskich ogrodów Wielkiej Grecji i Sycylii: ogrodu Gelona w Syrakuzach i statku Hierona II. później, w okresie wielkich wypraw. Rzymianie poznali ogrody greckiego Wschodu.W II wieku p.n.e. nastąpiły ważne przemiany społeczne, w wyniku których większe folwarki nabrały charakteru podmiejskich willi i już. w początkach I wieku p.n.e. sztuka ogrodów umocniła swe znaczenie w rzymskiej kulturze. Powstały ogrody Lukullusa (około 61 p.n.e.), ogrody Juliusza Cezara na prawym brzegu Tybru i Pompejusza na Pincio. Zainteresowanie ogrodami nie ustało w czasach ustanowienia cesarstwa i osiągnęło szczyt w okresie panowania Augusta. Parki cesarskie, ogrody prywatne i ogrody publiczne oto wielkie tematy rzymskiej sztuki ogrodo­wej, w której zarazem zachowały się nadal treści religijne.Informacje o tej sztuce są bogate, zwłaszcza że obok licznych tekstów mówią o niej malowidła, mozaiki i wyniki badań wykopaliskowych.