Po śmierci Ahmada Ibn Tuluna jego syn Chumarawajh przejął rządy i przekształcił ksar swego ojca. Stworzył tam ogrody, które AlMakrizi opisał w najdrobniejszych szczegółach. Obok wspaniałych plantacji, specjalnych szczepów, kanałów, ozdobnych parterów pełnych wonnych roślin widziało się tam leśne woliery z urządzeniami hydraulicznymi, zamieszkane przez rzadkie gatunki ptaków; wreszcie zwierzyńce, w których zgromadzono: Iwy, lamparty, pantery i słonie. Wypełniony rtęcią basen stanowił jeden z największych dziwów tego miejsca, a bardziej jeszcze zdumiewały drzewa palmowe z pniami oplecionymi złoconą skórą zakrywającą ołowiane rurki doprowadzające wodę, która tryskała jak gdyby z samych pni palm, podobnie jak to bywało w Mezopotamii. Spadała do basenów z wodotryskami albo wpływała z powrotem do kanałów nawadniających. Rozmaite rodzaje turkawek i grzywaczy, wspaniale szczebioczące ptaki, piły tam wodę i kąpały się. Na brzegach sadzono bukszpany, w których buszowało ptactwo. Do takich to ogrodów wpuszczano pawie i abisyńskie kurki. Tę budzącą podziw całość wieńczył belweder (ad dikka), dominujący nad całą posiadłością; stąd rozciągał się widok na pustynię, Nil, góry i całe miasto.Kalifowie bagdadzcy tak dalece zdawali sobie sprawę ze znaczenia owych wspaniałości, że obalając dynastię Tulunidów w 905 roku zrównali z ziemią ich palące i przepyszne ogrody.
Ogród Al-Kata’i koło Kairu
