Ogrody zbytku

Kiedy człowiek nauczył się korzystać z użyźniających sił wody i słońca, zaczął aklimatyzować rozmaite rośliny w rejonach odległych od miejsc, skąd pochodziły.Niezwykłość tych roślin nadawała ogrodom specyficzny urok, któremu nie mogli się oprzeć książęta i panujący. Dodawali więc do swych kolekcji botanicznych osobliwości zwierzyńce (parki do polowań), w których trzy­mano rozmaite gatunki zwierząt rzadkich lub groźnych. Uciekano się także do najniezwyklejszych sztuczek mechanicznych wymyślanych po to. by w oglądających budzić raz po raz zdziwienie, zaskoczenie, zachwyt. Tak pojawiło się w sztuce ogrodów upodobanie do tego, co cudowne,feeryczne, bajeczne, tego, co łączy ogrody z legendarnym rajem. Bywało, że zwątpiwszy w uzyskanie łask od bogów człowiek ulegał pokusom „sił piekielnych” i zwracał się ku temu, co fantastyczne i przerażające.W każdym razie prestiż sztuki ogrodowej sprawiał, że potężne państwa zapewniały jej najwspanialszy rozwój. Hordy barbarzyńców zalewające świat co pewien czas unicestwiały te dzieła pokoju, a z kolei następne imperia tworzyły nowe obrazy „raju”.